www.sh10pp.fora.pl

prezio

5 maja 2012 r., w wieku 97 lat odszedł na wieczną służbę do niebieskiego dywizjonu kapitan Witold Buchwald.We wrześniu 1939 r był ogniomistrzem podchorążym rezerwy, podoficerem zwiadowczym 7. Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej z którym przebył połowę szlaku Dywizjonu jako chorąży strzegąc sztandaru. Kawaler Krzyża Walecznych.

Za zgodą kolegów z GRH 7DAK pozwoliłem sobie wrzucić zdjęcia z ostatniej drogi ŚP Witolda Buchwalda, jednego z ostatnich DAK-owców.
Jako Stowarzyszenie Historyczne im 10 Pułku Piechoty osobiście oddaliśmy hołd kapitanowi w jego ostatniej drodze.

życiorys kapitana przygotowany przez Piotra Dobrowolskiego (GRH 7DAK)
Witold Bolesław Buchwald urodził się 26 marca 1915 roku w Ocieszynie (powiat obornicki, woj., poznańskie) jako syn Marii z d. Klunder i Karola, administratora i dzierżawcy majątków ziemskich.

W 1933 roku jako prymus ukończył gimnazjum im. św. Jana Kantego w Poznaniu i podjął studia wyższe na Wydziale Rolniczo – Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. W czasie studiów uniwersyteckich odbył praktykę wakacyjną w Królewskiej Akademii Rolniczej na Węgrzech.

W 1937 roku złożył egzamin dyplomowy z wynikiem celującym i uzyskał stopień inżyniera rolnictwa (poszerzony w 1949 roku na mocy zarządzenia Ministra Oświaty o stopień magistra nauk rolniczych). Po ukończeniu studiów rolniczych administrował majątkami ziemskimi oraz stale uzupełniał wiedzę teoretyczną i praktyczną. W 1938 roku rozpoczął pracę doktorską, której część doświadczalną ukończył w 1939 roku. Wybuch wojny przerwał jej kontynuowanie. Nie zrezygnował jednak z dalszego rozwoju naukowego i w 1961 roku na Uniwersytecie Poznańskim obronił pracę doktorską uzyskując stopień naukowy doktora nauk rolniczo – leśnych, a w 1969 roku w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie oceny i ekonomiki produkcji zwierzęcej.

W latach 1937/1938 Witold Buchwald był słuchaczem i absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Szkolenie odbywał w 1 plutonie 1 baterii szkolnej, kształcącej przyszłych artylerzystów konnych. Po ukończeniu szkoły otrzymał przydział do 7 Dywizjonu Artylerii Konnej w Poznaniu, w którym odbył praktykę.

We wrześniu 1939 r. w stopniu ogniomistrza podchorążego rezerwy, jako podoficer zwiadowczy 7 Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej wyruszył na wojnę. Jego opiece powierzono sztandar Dywizjonu, nad którym pieczę sprawował do dnia 15 września 1939 r., kiedy to został ranny w czasie marszu na Brochów. Trafił do szpitala polowego, a wprost z niego do niewoli, z której został zwolniony jesienią 1939 r., jako osoba niezbędna do prowadzenia gospodarstwa rolnego. Za udział w walkach w obronie ojczyzny został odznaczony Krzyżem Walecznych.
W grudniu 1939 wraz z rodzicami został wysiedlony na Kielecczyznę w ramach niemieckiego programu tworzenia na terenie Wielkopolski Kraju Warty. Wysiedleńców przyjęła rodzina Leonii Jaskłowskiej, właścicieli majątku Mnichów pod Jędrzejowem. Tam też, w 1941 roku poślubił Elżbietę Jaskłowską, z którą miał troje dzieci.

Na Kielecczyźnie został zaprzysiężony jako żołnierz Okręgu Kieleckiego Armii Krajowej. Przyjął pseudonim Radwan. Przewoził i pomagał w przewożeniu broni. Udzielał kwatery partyzantom AK i świadczył im pomoc żywnościową. Udzielał schronienia osobom ukrywającym się przed Niemcami.
W maju 1945 roku jako podchorąży rezerwy został promowany na stopień podporucznika i zmobilizowany do Ludowego Wojska Polskiego, gdzie służył jako dowódca plutonu artylerii od maja 1945 do lutego 1946. Odznaczony w tym czasie Srebrnym Krzyżem Zasługi za zorganizowanie i kierowanie akcją żniwną na Mazurach.

Po demobilizacji osiadł wraz z rodziną w Warszawie i związał się z przemysłem mięsnym. Zaczął w nim pracę w 1946 roku w Rolniczej Centrali Mięsnej, a ukończył w 1974 r. w Centrali Przemysłu Mięsnego, kierując różnymi wydziałami w kolejnych centralnych ogniwach przemysłu mięsnego. Z racji swoich kwalifikacji zawodowych został w 1948 roku powołany na eksperta z zagadnień drobiarstwa w pierwszej powojennej rządowej misji handlowo – finansowej do rozmów z rządem w Londynie oraz dwukrotnie w latach 1966 i 1967 w charakterze eksperta z problematyki mięsnej w polskiej misji biorącej udział w negocjacjach prowadzonych pod egidą ONZ w Genewie w sprawie uzgodnienia taryf celnych i transportowych (GATT).
W latach 1968/69 był stypendystą rządu francuskiego w celu zapoznania się z całokształtem problematyki chowu i obrotu zwierzętami oraz z problematyką przemysłu mięsnego.

Od 1974 roku Witold Buchwald poświęcił się całkowicie pracy naukowej jako docent i kierownik zakładu, kolejno w Instytucie Przemysłu Mięsnego i Tłuszczowego (1974 – 80), w Instytucie Ekonomiki i Organizacji Przemysłu Spożywczego (1980 – 82 ) oraz Instytucie Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej (1982 – 85). Posiada bogaty dorobek dydaktyczny. W latach 1961 – 62 pełnił funkcję wykładowcy w Wyższej Szkole Rolniczej w Szczecinie, a w latach 1962 – 67 w katedrze Technologii Mięsa SGGW. Ponadto prowadził liczne wykłady na kursach specjalistycznych trzeciego stopnia organizowanych przez Centralę Przemysłu Mięsnego i NOT.

Do działalności dydaktycznej należy dołączyć jego ogromną aktywność wydawniczą, upowszechniającą wiedzę w zakresie tuczu i uboju drobiu, postępu technicznego w przemyśle mięsnym oraz produkcji i skupu zwierząt rzeźnych. Jest autorem ośmiu i współautorem czterech wydawnictw książkowych, trzech o tematyce drobiarskiej, dwóch o mechanizacji przemysłu mięsnego i siedmiu dotyczących obrotu zwierzętami rzeźnymi, sześciu skryptów oraz 204 publikacji naukowych, popularno-naukowych i popularno – fachowych. Od 1950 roku był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Naukowo - Technicznego Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego. Członek honorowy NOT.

W 1985 roku po ukończeniu siedemdziesiątego roku życia przeszedł na emeryturę. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł 15. maja 2012 r.